افسوس . باز حکایت رفتن .

پدر مریم جون هم رفت. بعد از چندین ماه بیماری و تحمل سختی . دوشنبه

ظهر . نمیدونم تسلیم هر آنچه ایم که اراده خداست.این روزا باز فکر پدر بزرگ

عزیزم و اون رفتن ناگهانیشون ، خوابم رو به هم ریخته .

 تا حالا همیشه از این

رفتن شتابزده شون دلخور بودم .

 حتی گاهی خودمون رو مقصر میدونستم .

چرا در اون ساعت تنها بودند ؟ و چرا و چرا و شاید و اما و اگر هایی

 که همه

بی پاسخی  نزدیک به یقین باقی ماندند . اما خب بعد از این جریان میتونم بگم

لااقل از این جهت که از پا افتادن و درد کشیدنشونو ندیدم ، راضیم و خدا رو

شکر میکنم .

دوست بسیار عزیزی دارم که پدرشونو مدتیه از دست دادن و

خیلی دل شکسته و غصه داره . امشب که وبشو میخوندم ، از این احساس

تازه خودم برای او نوشتم .امیدوارم این حس او رو هم کمی تسکین بده .

خیلی برای همسر برادرم ناراحتم . روزای سختی رو پشت سر گذاشته و

افسوس که نشد معجزه ای لااقل رخ بده و سلامتی پدرش خبری باشه که

لبهای او رو به لبخند باز کنه .

دو شبه که ناخودآگاه نیمه شب از خواب می پرم

و هر بار ، وقتی نگاهم به آسمان آرام خدا می افته و خنکای نسیم این

شبا رو

حس میکنم ، دلم میسوزه که خیلی ها نیستند تا از این هوای خنک و این

آسمان کبود آرام و نور ماه و بازی ستاره ها توی پهنه آسمون لذت ببرند. پدر

مریم جون رو یاد میکنم و برای او که مرد آرام و پاک و بسیار خوبی بودند و با

تلاش و توجه بسیار فرزندان موفق و تحصیل کرده ای به اجتماع تحویل داده اند

 آرزوی پناه امن و توجه بی انتهای خداوند رو  میکنم .

امیدوارم روحشون در پدر بزرگ عزیز خودمو که جاش خیلی خالیه و خیلی

دلتنگشم و همه پدرا و مادرایی که بین ما نیستند و خانواده های دلتنگی

دارند.

آرامش باشه . آرزو میکنم غم

 و غصه و ناراحتی ، گرفتاری و بیماری  ،

از همه خونه ها دور باشه .

برای مریم جون و خانواده اش و برای دوست خوبم ، باران

که هنوز دلتنگ و غصه داره ، از خداوند مهربان صبر و بردباری و آرامش آرزو

میکنم. روحشون شاد .