باغبان گلهای شمعدانی و یادمان بی خزان زندگی ام

چند سالیه که این روزهاغم سنگینی، به دلم چنگ میکشه.افسوس و آهی که شب و  روزبا منه ،دوباره پر وبال میگیره  و تا  بیکران احساس مرا به زهر افسوس و دریغ رفتن او آغشته میکنه.جای جای دلم و خانه خانه  خیالم،  تشنه  ی   یک لحظه دیدار دوباره ی اوست و دریغ که جز در یاد ،توان تکرار و شنیدن زنده ی نوارماندگارصدای او را ندارم.

خود را به گرفتاریهای     زندگی سپرده ایم تا چگونه رفتن اورا ا ز یادببریم اما پروازمعصومانه او درخلوت خیال آرام و مطمئن آسمانی اش ،به این سادگی ذهن مراونه ذهن هیچ یک از ما راترک نخواهد گفت.

پدر بزرگم پانزدهم بهمن  چها رسال قبل رفت و تاهمیشه حسرت دوباره  دیدنش رابه دل منتظر ما  گذاشت. تا زنده ام او و عطر شمعدانی هارا ازیادنخواهم برد.عصرروزهای تابستان ، سماورمادربزرگ وبوی دیوارهای شسته  از آبیاری ردیف  گلدانهای رنگارنگ او راازیاد نخواهم برد. مهربانیهای بی پایان و کلماتی که مخصوص او بود و لبخند عمیقی که از خوش زبانی اومهمان لبهایمان میشدرا از یادنخواهم برد. او را از یاد  نخواهم برد ...