یه اتفاق

مرگ امروز صبح ( چهارشنبه 23/9 ) در کنارم بود . نزدیک اونقدر نزدیک که

تجربه اش کمتر برای آدما

اتفاق میفته . انگار قدمی بیشتر با من فاصله نداشت و چه هول و هراسی

داشت !

یادم آمد که چه قدر دست خالیم . چه بی پشتوانه ! چه بی سرمایه ! دست

خالی با یه عالمه کار نکرده و قرار انجام نداده و عهد وفا نشده . اما

گذشت .گذشت .

در حالی که بی تردید باید همراهش میرفتم . رفت و بهانه ای شد که یادم

باشه در هر لحظه زندگیم میتونه دوباره بیاد و این بار مرا ببرد .

خدایا ممنونم از محبتت . بی اندازه دوستت دارم . بی اندازه . باورم نمیشه که

بین این همه آدم ،صدای منو شنیده باشی . به من توجه کرده باشی . همه

عمرمو اگر شکرگزار همین توجهت باشم، بازم کمه . نه به این دلیل که اجازه

ادامه زندگی بهم دادی . برای این که حس کردم منو نادیده نگرفتی . دیگه

قرارامو با تو با دلم با زندگی از یاد نمیبرم .اینا رو نوشتم که یادم باشه و یادم

نره  که . . .  

دلم میخواد وقتی میام پیشت از خودم شرمنده نباشم .

با همه وجودم دوستت دارم.