در بیمارستان - یکشنبه و دوشنبه 23 و 24 مرداد 90

دختر کوچولوی ما به قول دکترش یه توپ کوچولو زیر بغلش داشت که مربوط به

واکسن بدو تولدش بود . دکترش میگفتند از هر ٥ نوزاد در یکی به این صورت

بروز میکنه و طبیعیه اما دخترگل ما باید همون چند ماه اول زندگی نازنینش و یا

حداکثر تا پایان سال اول از این توپ راحت میشد اما سر باز نکرد و نشد. مدام

تحت نظر پزشک متخصص اطفالش دکتر ثقفی بود . با صلاحدید ایشون در

آخرین ویزیت گفتند که بهتره اونو در بیاریم . یکشنبه از حدود ساعت ٢ بعداز

ظهر تا ٩ شب من و همسرم و بارن خانم درگیر معاینات تکمیلی برای آسوده

شدن خیالمون بودیم . دکتر لاهیجی متخصص و جراح دست دخترم رو دیدند و

برای بررسی و درمان دقیق تر دکتر امیری متخصص بیماریهای عفونی رو

معرفی کردند . با معرفی نامه ایشون دکتر امیری رو که بسیار مهربان و خوش

اخلاق بودند رو در مطبشون دیدیم . بماند که باران خانم ما چه قدر شیرین

زبونی کرد و سر همه رو با حرفای قشنگ و بانمکش گرم کرد. توی مطب یه

پسر کوچولوی پنج ساله به نام امیر علی بود که خیلی آروم بود و باران همه

تلاشش رو کرد تا بالاخره او رو به حرف آورد . مادر امیر علی میگفت که پسرش

یه برادر دوقلو داره که الان همراهشون نیست و امیرعلی دلتنگ اونه و فقط با

او حرف میزنه اما من که طلا خانم خودم رو میشناختم ،مطمئن بودم که بالاخره

با هم دوست میشن . روش باران خیلی جالب بود . رو به امیر علی حرف میزد

دون این که زیاد به او نگاه کنه و مثلا میگفت :اینا وسایل منه . کسی نباید

وسایل منو به هم بریزه . این کارو نکنی ها . اون کارو نکنی ها . خانم منشی

بسیار خوش اخلاق دکتر به بچه ها چند تا هدیه داد و باران هم با هدیه هاش

مشغول نقاشی شد و با انجام هر کار تازه کمی هم فاصله اش رو به امیرعلی

کم میکرد . براش نقاشی میکشی و بهش نشون میداد و به مامانش و

میگفت .: مامانش ، نقاشی منو بهش نشون بده .

و خلاصه کار به جایی رسید که امیر علی براش نقاشی کشید و رنگ کرد و

باران هم برای او . دکتر امیری هم که گویا صدای باران رو میشنیدن از خوش

زبونی باران خوششون اومده بود . شب که به خونه برگشتیم باران خسته تر از

همیشه زود خوابید . دکتر صبح حدود ساعت نه خواستند که در درمانگاه

اورژانس بیمارستان آراد باشیم . حدود ساعت ده باران رو به اتاق بردند و دیگه

نگم که با وجود بی حسی موضعی دخترم چه قدر گریه کرد و چه قدر ما رو

ناراحت کرد . تموم طول راه تا خونه رو دست در گردن من انداخته و حاضر نبود

جدا بشه . آروم که شد ،براش توضیح دادیم که دکتر به او کمک کرده و او رو

دوست داشته که نخواسته باران جون بیشتر از این درد بکشه و ناراحت بشه

 و  . . .

خاله جون و دایی جون بلافاصله به دیدنش اومدند . و بقیه هم که تازه از موضوع

باخبر شده بودند تماس گرفتند و حال باران رو پرسیدند که از همه شون

سپاسگزاریم .

 راستی یازدهم این ماه هم تولد من بود که با حضور همیشگی و سرشار از

محبت خانواده ام به یاد ماندنی شد.٢٥ مرداد سالگرد ازدواج حامد عزیز و مریم

جون و همین طور تولد سارای گلمه . سه شنبه شب منزل خاله بودیم . خاله

جون دو تا کیک خوشمزه برای سالگرد ازدواج پسر و عروسش گرفته بودند .

کلی هم خاطرات رو زیر و رو کردیم . چهارشنبه شب هم منزل محبوبه عزیزم

بودیم برای تبریک تولد سارای گلم . خیلی خوش گذشت . امیدوارم توی همه

خونه ها همیشه شادی برقرار باشه .

چند تا عکس هست که در پست بعد میذارم .