خبر بد - به یاد عمه جون

پست مربوط به سفرمونو یکی دو روز بعد از بازگشت ،نوشته بودم اما

به خاطر عکسا اونو ثبت موقت کرده بودم .

تا این که درست هفته بعد از بازگشتمون ،جمعه شب خبر فوت عمه آمنه

عزیزمون رسید

و کلی ناراحتمون کرد . درست یه هفته قبل ما او رو دیده بودیم .

کلی عکس با هم انداختیم . عمه به نظر سرحال می اومدن اما خب . . .

فقط خدا رو شکر میکردیم که پیش از رفتنشون تونستیم ایشونو ببینیم .

 از خدای مهربون برای عمه عزیزم آرامش و سعادت اخروی آرزو میکنم .

همون شب که خبر رو شنیدیم ،دیگه دست و دلم به کار نمی رفت .

پای اجاق ایستاده بودم و به غذا رسیدگی میکردم اما اشتهام برای شام

یکباره کور شده بود . مدام توی ذهنم عمه رو توی اون اتاق و خونه ای که

دیده بودم و روی همون تخت تصور میکردم و سعی میکردم او و

حال و هوای جسم و روح او رو حس کنم .

میدونم یه کمی عجیب و غریب حرف میزنم اما من اغلب اینجوریم .

با خودم میگفتم قصه زندگی چیه ؟

چند سال بعد شاید فامیل منم توی چنین حال و هوایی خبر مرگ منو بشنون

و اون وقت درباره ام چی فکر خواهند کرد ؟

آیا اون قدر براشون می ارزم که غصه بخورن یا برام دعا بخونن و نگرانم باشن .

من که اون قدر از مادرم درباره عمه خوبی شنیده بودم

و از رفتار و حجب و حیا و روحیه خاصشون دیده بودم که شب ، پیش از خواب

کلی با عمه حرف زدم و از خدای مهربون براشون آسایش و آرامش و پناه امن و

مهربان خداوندی و شفاعت امامان و بزرگان رو آرزو کردم .

روحشون شاد .